Lech Kaczyński Janusz Kurtyka
Prezydent RP Prezes IPN
Z krótką, bo zaledwie trzyletnią działalnością Fundacji im Księdza Kardynała Adama Kozłowieckiego „Serce bez granic” związane były dwie najznamienitsze Osobistości, które w dniu 10 kwietnia 2010 roku na Ołtarzu Ojczyzny złożyły najwyższą ofiarę, bo ofiarę swego życia.
Pierwszą z nich była osoba śp. Lecha Kaczyńskiego – Prezydenta RP. Pan Prezydent zawsze kierował na dzień odbywających się z okazji rocznicy śmierci Ks. Kardynała w Majdanie Królewskim sesji naukowych (02.10.2008 r.; 28.09.2010 r.) specjalne, okolicznościowe adresy. W słowie skierowanym do uczestników ostatniej takiej sesji odczytanym przez śp. Ks. Romana Indrzejczaka – osobistego Kapelana Pana Prezydenta, również uczestnika sesji naukowej, poległego w katastrofie w Lesie Smoleńskim, Nasz Prezydent pisał: „…Znakomitą szkołą patriotycznej postawy jest wychowanie w szacunku i miłości do własnej Ojczyzny, znajomość historii i kultury własnego narodu, silna identyfikacja ze zbiorowością, która kształtuje indywidualną tożsamość każdego z nas. …”. Dzisiaj te słowa brzmią w uszach jak swoisty Testament.
Drugą postacią związaną z działalnością Naszej Fundacji była osoba śp. Janusza Kurtyki – Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej, członka Rady Programowej Fundacji. Rada Programowa w swej krótkiej historii, obradowała dotychczas na dwóch posiedzeniach ( 25.01.2009 r.; 06.03.2010 r.). Ze względu na rozliczne obowiązki, Pan Prezes nie uczestniczył w nich osobiście. W obradach, które odbyły się w dniu 06.03.2010 roku w imieniu Janusza Kurtyki, z Jego upoważnienia, aktywnie uczestniczył Mateusz Szpytma – pracownik naukowy krakowskiego oddziału IPN-u. Na wstępie swojego wystąpienia Mateusz Szpytma zwrócił się do zebranych słowami swego Szefa zapisanymi w specjalnym adresie: „…Uważam działalność Fundacji, w tak szlachetny sposób upamiętniający osobę Kardynała Kozłowieckiego, za niezwykle cenną a udział w jej Radzie Programowej za zaszczyt…”
Dzisiaj, nam żyjącym pozostała tylko jakaś głucha pustka, może uczucie winy i na pewno poczucie wielkiej odpowiedzialności za to co przed nami… I oby tak zostało
