II ZADUSZKI MISYJNE – wspomnienie postaci i uhonorowanie pracy na rzecz misji śp. o. Stanisława Czapiewskiego SJ

 

7 listopada 2015 r. w kościele pod wezwaniem Świętego Bartłomieja Apostoła w Majdanie Królewskim odbyły się II ZADUSZKI MISYJNE – uroczystość, podczas której Fundacja im. Księdza Kardynała Adama Kozłowieckiego „Serce bez granic” przyznaje pośmiertnie nagrodę za działalność na rzecz misji – Statuetkę „Serce bez granic” im. „Misjonarza Afryki”. W tym roku Kapituła Fundacji w sposób szczególny pragnęła uhonorować tym wyróżnieniem śp. o. Stanisława Czapiewskiego – jezuitę, założyciela Biura Pomocy Polskiej Misji w Rodezji Północnej, który przez niespełna czterdzieści lat wspierał materialnie misje w dzisiejszej Zambii, w tym działalność ówczesnego Arcybiskupa Adama Kozłowieckiego SJ.

II ZADUSZKI MISYJNE zgromadziły wiernych z dekanatu Raniżów oraz zaproszonych gości, wśród których nie zabrakło rodziny śp. o. Czapiewskiego. W imieniu Biskupa Edwarda Frankowskiego – Prezesa Zarządu Fundacji im. Księdza Kardynała Adama Kozłowieckiego „Serce bez granic” statuetkę za działalność na rzecz misji złożyli na ręce rodziny Laureata: Ks. Daniel Koryciński – Dyrektor Papieskich Dzieł Misyjnych Diecezji Sandomierskiej oraz Fundatorzy Fundacji – Pan Bogdan Romaniuk i Pan Dariusz Bździkot.

_DSC3336

Msza św. poprzedzająca moment wręczenia Statuetki „Serce bez granic”

_DSC3351

W imieniu Biskupa Edwarda Frankowskiego, Ks. Daniel Koryciński wraz z Fundatorami Fundacji wręcza Statuetkę „Serce bez granic” na ręce przedstawicieli rodziny Laureata

_DSC3363

Pan Ryszard Tysarczyk (siostrzeniec Laureata) w krótkim przemówieniu podzielił się z zebranymi swoimi wspomnieniami dotyczącymi śp. o. Stanisława Czapiewskiego SJ

_DSC3370

Fundatorzy Fundacji im. Księdza Kardynała Adama Kozłowieckiego „Serce bez granic” – Pan Bogdan Romaniuk i Pan Dariusz Bździkot z rodziną śp. o. Czapiewskiego: Panią Barbarą Czapiewską i Panem Ryszardem Tysarczykiem

fot. Mariusz Wołosz

 

„Muzeum, które ma skrzydła”

Przybyli z Gdyni na II ZADUSZKI MISYJNE przedstawiciele rodziny śp. o. Stanisława Czapiewskiego SJ, Pani Barbara Czapiewska i Pan Ryszard Tysarczyk, byli wzruszeni charakterem uroczystości i nagrodą, którą pośmiertnie uhonorowano śp. o. Stanisława. Podczas zwiedzania Muzeum w Hucie Komorowskiej oraz spotkania z Fundatorami, Zarządem Fundacji oraz pracownikami Muzeum, siostrzeniec Laureata statuetki powiedział: To szczególne miejsce – muzeum, które ma skrzydła. Działalność, jaką prowadzi Fundacja, jak i podejmowane przez nią inicjatywy są niezwykle szerokie. Jestem pod wrażeniem i gratuluję realizowanego dzieła.

Pan Ryszard Tysarczyk przekazał na ręce Ks. Daniela Korycińskiego i Fundatorów Fundacji cenne eksponaty, w tym m.in. egzemplarze książki autorstwa Pani Elżbiety Szybowskiej pt. „Ojciec Stanisław Czapiewski SJ. W labiryncie posłuszeństwa”.

 

Anioł Stróż Misji Rodezyjskich

Stanisław Czapiewski urodził się 14 maja 1911 r. w miejscowości Linierskie Góry k. Kościerzyny. Po ukończeniu 4. klasy gimnazjum dawnego typu, mając 16 lat, zgłosił się do Towarzystwa Jezusowego. 12 sierpnia 1927 r. rozpoczął nowicjat w Kaliszu. 13 sierpnia 1929 r. w Starej Wsi złożył pierwsze śluby zakonne. We wrześniu 1939 r. wyjechał do Wilna, aby kontynuować studia teologiczne na Uniwersytecie Stefana Batorego. 21 grudnia 1940 r. otrzymał w terminie przyspieszonym święcenia kapłańskie. 15 czerwca 1941 r. jako młody kapłan został aresztowany przez Rosjan i zesłany na Syberię.

15 stycznia 1942 r. został zwolniony ze zsyłki i przedostał się do tworzonej w tym czasie Armii Polskiej. 5 marca 1942 r. otrzymał przydział do 10. Dywizji Piechoty, stacjonującej w Ługawoj (kilka godzin jazdy pociągiem na wschód od miasta Ariz w kierunku Ałma-Aty, pod chińską granicę).

W wojskowym mundurze, z odznakami kapitana i z krzyżem kapelańskim, zaczął stawiać pierwsze kroki w wojskowym duszpasterstwie w 28. Pułku Piechoty. Przeszedł wtedy szlak przez Kazachstan i Środkowy Wschód do Bejrutu. Od maja 1944 r. był kapelanem Szkół Junackich i Młodszych Ochotniczek z przydziałem do 1. Junackiej Szkoły Mechanicznej w Tel-El-Kebir w Egipcie. Okres czteroletniej opieki nad młodzieżą uratowaną z „nieludzkiej ziemi” uważał za ogromnie doniosłą życiową misję. Po ewakuacji szkół do Anglii w lipcu 1947 r. zwolnił się z Armii Polskiej i w kwietniu 1948 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych do Weston  koło Bostonu, gdzie ukończył studia.

Zamierzał wyjechać na misje do Afryki, ale przełożeni zatrzymali go w USA, gdzie w 1950 r. utworzył Biuro Misyjne. Tę działalność prowadził przez 36 lat, a jej głównym celem było wspieranie finansowe misjonarzy w ówczesnej Północnej Rodezji (dzisiejszej Zambii). Redagował wówczas pismo „Polonia dla Misji Rodezyjskiej”, którego nazwę zmienione w 1953 r. na „Pionierski trud”, a w 1966 r. na „Wśród Ludu Zambii”. W tym okresie wspierał materialnie wiele inicjatyw podejmowanych przez ówczesnego Arcybiskupa Lusaki, Adama Kozłowieckiego SJ.

W dowód na powyższe, poniżej zamieszczamy fragment archiwalnego listu Kozłowieckiego do o. Stanisława Czapiewskiego SJ:

Nadzieje nasze nie zostały zawiedzione – owszem, wyniki przeszły nasze najśmielsze oczekiwania i można dziś śmiało powiedzieć, że wieloletni wysiłek Biura umożliwił nie tylko utrzymanie, ale nawet i rozwój Misji. Za tych 36 lat ciężkiej i pełnej poświęcenia pracy Drogiemu Ojcu i Polonii za wspaniałomyślność i hojność składa każdy polski misjonarz z głębi serca płynące „Bóg Zapłać!”