Wystawa o kard. Adamie Kozłowieckim „Książę Kościoła” w parafii św. Józefa w Sandomierzu od 20 – 25 października 2018 r. wraz banerem promującym Gminę Kolbuszowa
INFORMACJE O PARAFII
Historia parafii i kościoła pw. św. Józefa łączy się ściśle z zakonem franciszkanów reformatów. Przybyli oni do Sandomierza 9 lipca 1672 r. Pierwsi zakonnicy zamieszkali w prywatnej kamienicy wdowy Katarzyny Gliwickiej. Posługę duszpasterską sprawowali w małej kaplicy pw. Matki Bożej, znajdującej się w pobliżu kościoła św. Wojciecha (spłonął podczas oblężenia miasta w wojnie polsko-austriackiej w 1809 r.). Działalność tą zaaprobował bp A. Trzebnicki w 1673 r. W tym samym roku Michał Kubicki ofiarował reformatom plac pod budowę klasztoru. Teren ten poświęcił bp M. Oborski. Drewniany zespół klasztorny powstał w 1678 r. Po przeprowadzeniu się do nowego gmachu zakonnicy rozpoczęli budowę murowanego klasztoru i świątyni, która istnieje do czasów współczesnych. Po upadku Powstania Styczniowego klasztor reformatów w Sandomierzu został skasowany na mocy dekretu carskiego z 8 listopada 1864 r. Zabudowania klasztorne zostały przejęte przez naczelnika straży przygranicznej, a refektarz przekształcono na cerkiew prawosławną (funkcjonowała do 1915 r.). Od tego czasu opiekę nad kościołem pw. św. Józefa przejęli księża diecezjalni – wikariusze rektorzy. 27 marca 1934 r. bp W. Jasiński przeniósł parafię z katedry sandomierskiej do kościoła św. Józefa. Pierwszym proboszczem nowoutworzonej placówki został ks. Antoni Rewera, błogosławiony męczennik II wojny światowej. W 1982 r. została ona powiększona o część terenu parafii Nawrócenia św. Pawła Apostoła. Kościół parafialny pw. św. Józefa powstał w latach 1679-1689 z fundacji Jana Kurdwanowskiego, sędziego grodzkiego sandomierskiego; Marcina Michała Dębickiego, podkomorzego sandomierskiego; Piotra Opackiego, kasztelana wiślickiego, oraz Aleksandra Michała Lubomirskiego. Zbudowany został z wtórnie użytego materiału, pochodzącego z rozebranego zamku zawichojskiego. Uroczystego poświęcenia świątyni dokonał bp S. Szembek 24 października 1690 r. Wygląd świątyni z czasu konsekracji przetrwał do 1708 r., kiedy to stary gont zastąpiono dachówką. W latach 1756- 1766 przeprowadzono gruntowny remont, m.in. usunięto podłogę z desek, a położono szwedzki marmur, wybudowano ołtarze boczne, dodano kruchtę, przebudowano więźbę dachową łącznie z wieżą, którą pokryto blachą miedzianą. 17 maja 1809 r. w czasie walk polsko-austriackich pożar zniszczył dach oraz wyposażenie wnętrza. Świątynia została potem odrestaurowana, a jej rekonsekracji dokonał bp A. Burzyński 25 kwietnia 1824 r. Po przeniesieniu parafii z katedry sandomierskiej ks. A. Rewera dostosował kościół do potrzeb duszpasterskich – przesunął ołtarz główny pod ścianę absydy, usunął balaski sprzed ołtarza. Podczas walk o przyczółek sandomierski w 1944 r. kościół uległ kolejnemu pożarowi, który zniszczył dach i wieżę. W latach 50-tych XX w. dach pokryto blachą ocynkowaną i odnowiono wnętrze świątyni, a w 1980 r. zrekonstruowano wieżyczkę. Świątynia jest murowana i otynkowana, barokowa, z węższym prezbiterium, do któ- rego od północy dobudowana jest zakrystia. Wnętrze jest jednonawowe z trójprzęsłowym, prosto zamkniętym prezbiterium. Ponad arkadą tęczową znajduje się malowidło ścienne z początku XX w. z przedstawieniem gniewu Bożego. Wyposażenie kościoła to ołtarz główny oraz sześć bocznych z 1820 r. W podziemiach kościoła znajduje się szklana trumna, zawierająca zwłoki Teresy Izabeli Morsztynówny (1680-1698). Do kościoła przylega otoczony murem dziedziniec z kaplicami drogi krzyżowej, a od strony południowej – budynki dawnego klasztoru franciszkanów
Msze święte:
– w niedziele i święta: 7.00, 8.30, 10.00, 11.15, 12.30, 18.00
– w dni powszednie: 7.00, 18.00
Odpusty: św. Józefa (19 marca), MB Anielskiej (2 sierpnia), św. Franciszka (4 października).
OBSADA PERSONALNA
Proboszcz – Ks. prał. dr Jerzy Dąbek
Wikariusz – Ks. mgr Marek Kuliński (od 2016 r.)
Wikariusz – Ks. mgr Marek Bednarz (od 2017 r.)
Wikariusz – Ks. dr Bartłomiej Krzos (od 2018 r.)
fot. ks. D.K
